Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία.
Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Θυμάμαι την μαύρη επταετία της Χούντας που ένα από τα χαρακτηριστικά της ήταν να σου χτυπάνε την πόρτα ξημερώματα και να μη είναι ο γαλατάς, το δεύτερο ήταν να βρεις στο γραμματοκυβώτιο σου σημείωμα που να γράφει: "να προσέλθετε εις την ασφάλειαν δια υπόθεσίν σας". Το χειρότερο απ' όλα βέβαια ήταν να σε μπουζουριάσουνε ξαφνικά και να εξαφανιστείς από προσώπου γής και να βρεθείς στην "Μπουμπουλίνας" 'η στο ΕΑΤ - ΕΣΑ.
Σ' αυτό το τελευταίο βήμα, ευτυχώς και προσωρινά νομίζω, δεν έχουμε φτάσει ακόμα.
Θα σταθώ λιγάκι στην δεύτερη περίπτωση: "να προσέλθετε εις την ασφάλειαν δια υπόθεσίν σας".
Εκείνα τα μαύρα χρόνια που είμαστε πιτσιρικάδες η αντίσταση που κάναμε στην χούντα εξαντλούταν στην αναγραφή κάποιων συνθημάτων σε τοίχους, στο ρίξιμο κάποιων προκηρύξεων και σε κάποιες αυθόρμητες διαδηλώσεις πριν από την "Νομική" και το "Πολυτεχνείο". Μετά από αυτές τις "αντιστασιακές" ενέργειες μας ανησυχούσαμε για τα αποτελέσματα των φιλότιμων προσπαθειών των "καρφιών" που ήθελαν να εξυγιάνουν το κοινωνικό σύνολο. Αυτό που επακολουθούσε ήταν το "φιλικό" κάλεσμα στην ασφάλεια.
Τότε θυμάμαι έκανα ένα χοντροκομμένο "αστείο". Έγραψα στην γραφομηχανή που είχαμε στο σπίτι μας στην Αθήνα ένα λιτό σημείωμα που κατέληγε στην φράση : "παρακαλώ όπως προσέλθετε εις την ασφάλειαν δια υπόθεσίν σας". Το σημείωμα το έβαλα στο γραμματοκυβώτιο μας στην Θεσσαλονίκη , γιατί σπουδάζαμε εκεί τότε, με παραλήπτη το ονοματεπώνυμο του συγκατοίκου μου.
Δεν μπορώ να σας περιγράψω το τι έγινε μόλις ο παραλήπτης του σημειώματος έγινε γνώστης του περιεχομένου του.
Με περίμενε αγχωμένος ( θα είχε καπνίσει και ένα πακέτο τσιγάρα ΚΑΡΕΛΙΑ ) ανήσυχος, ιδρωμένος, όρθιος στο μπαλκόνι του κοινού μας διαμερίσματος.
"έλα επάνω γρήγορα " μου φώναξε και το επανέλαβε καμιά δεκαριά φορές.
Η υποκρισία μου δεν μπόρεσε να διαρκέσει περισσότερο από 10 λεπτά μετά από τον βομβαρδισμό ερωτήσεων εκ μέρους του στο τι κάνουμε τώρα; Να ξεκρεμάσουμε τις αφίσες του ΤΣΕ από τον τοίχο, να πάμε το βιβλίο του Γιάννη Βούλτεψη "Γρηγόρης Λαμπράκης" σε ασφαλές μέρος, να κρύψουμε το μαγνητόφωνο και τις κασέτες με τα τραγούδια του Θεοδωράκη και τα αντάρτικα, να μεταφέρουμε το παράνομο υλικό σε άλλα σπίτια ...τι;
Δεν άντεξα, έσκασα στα γέλια. Μόνο που δεν με σκότωσε, όταν του αποκάλυψα ότι το σημείωμα το είχα γράψει εγώ στην οικογενειακή γραφομηχανή στην Αθήνα ( μια abc 2000).
Τώρα μετά από 50 χρόνια κάποιοι συνάδελφοι σήμερα έχουν την ίδια εμπειρία με εμάς μόνο που δεν είναι αστείο, είναι κλαυσίγελος.
Η Είδηση έλεγε:
Σχεδόν ταυτόχρονα
με τις «κλήσεις προς απολογία» προς την πρόεδρο της ΟΕΝΓΕ Αφροδίτη Ρέτζιου,
επιδόθηκε παρόμοια κλήση και στην πρόεδρο της Ένωσης Νοσοκομειακών Ιατρών
Θεσσαλονίκης (ΕΝΙΘ), Δάφνη Κατσίμπα.
Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου