Όταν το καράβι άρχισε να μπάζει νερά...
ζήτησαν συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για όλα τα παραμύθια που τον φλόμωσαν κατά την περίοδο των Μνημονίων. Με δικά τους λόγια:
«Θυμώσαμε τον κόσμο και έχει δίκιο που μας γύρισε την πλάτη και είναι οργισμένος μαζί μας. Κάναμε λάθος . Υποσχόμαστε όμως ότι αυτή τη φορά θα αλλάξουμε! Αν μας δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία, θα αλλάξουμε. Θα είμαστε διαφορετικοί. Το υποσχόμαστε.»
Η Ναταλί Κάκκαβα το είπε αυτό και το επανέλαβε ακολούθως ο Μιχάλης Ιγνατίου, για να το εμπεδώσουμε. Πράγμα το οποίον εγώ το βρήκα έως λεβέντικο εκ μέρους τους, μιας και δεν συνηθίζεται στην ΝοτιοΑνατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ να παραδέχεται κανείς τα λάθη του και να ζητάει συγγνώμη. Αντιθέτως, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων σπεύδει να σου ζητήσει τον λογαριασμό για τα φύκια που σου πούλησε και αποδείχθηκαν στην πορεία μεταξωτές κορδέλες…
Τούτων λεχθέντων, ένα «συγγνώμη», έστω αχνό, έστω μέσα από σφιγμένα δόντια, έστω με γυρισμένη την πλάτη, θα το ήθελα να το ακούσω και από κάποια καϊνάρια, κάποιους πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες του ειδησεογραφικού προγράμματος στο Mega, όπως, για παράδειγμα, τον Γιάννη Πρετεντέρη, την Μαρία Σπυράκη, τον Παύλο Τσίμα. Κι από τον γίγαντα Δημήτρη Καμπουράκη, που έγραψε χθες ότι το Mega κατέρρευσε γιατί κατέρρευσε η μεσαία τάξη. Πληροφορίες από Στοκχόλμη αναφέρουν ότι είναι ήδη φαβορί για το Νόμπελ Φυσικής, καθώς απέδειξε θεωρητικά το γνωστό αξίωμα «ράβδος στη γωνία, άρα βρέχει». Αυτό τουλάχιστον με πληροφορεί το κοντρόλ, ότι ψιθυρίζεται από έγκυρες πηγές της Σουηδικής Ακαδημίας Επιστημών…
Ας αφήσουμε όμως τους διάσημους και τις διάσημες της μικρής οθόνης και ας ασχοληθούμε με τους αφανείς ήρωες του καναλιού. Τα πρόσωπα πίσω από τις κάμερες, που βγάζανε τη χοντρή δουλειά και κουβαλάγανε στις πλάτες τους το Mega τους τελευταίους είκοσι μήνες. Αυτούς και αυτές που δεν είχαν ούτε καβατζούλες πολιτικές ούτε μούρη στην κοινωνία για να την πουλήσουν και να βρουν άλλη εργασία. Αυτοί και αυτές είναι τα πραγματικά θύματα της κοροϊδίας, αυτοί και αυτές φάγανε το τσιβί, αυτοί και αυτές θα πληρώσουν το λογαριασμό. Που είσαι ρε γεροπάγκαλε, να πεις ένα «μαζί τα φάγανε» και να τα καθαρίσεις όλα;
Η καρδιά μας μαζί τους, ιδίως όλων ημών που υποφέραμε αναλόγως στην «Ελευθεροτυπία», στην «Απογευματινή», στην ΙΜΑΚΟ, στις εκδόσεις Λυμπέρη, στον Πήγασο, στο «Κέρδος», στο Alter, σε ένα σωρό εταιρείες ΜΜΕ που τις βρήκε ο Χάρος στο φτερό και συγχωρέστε με αν ξεχνάω κάποια∙ είναι μεγάλη η φόρτιση και μπερδεύομαι. Ξέρουμε πως είναι να τραβάς εσύ το ζόρι και το κουπί και το αφεντικό να κόβει τις βόλτες του με το σκάφος και να χαλαρώνει στον Αργυρό. Ξέρουμε πως είναι να περιμένεις μισθό και να εισπράττεις συμπάθεια. Ξέρουμε πως είναι να έχεις υποσχεθεί παιχνίδια στο παιδί σου και να μην έχεις ούτε παπούτσια να του πάρεις. Απέραντη θλίψη για ένα ακόμη θύμα της ελεύθερης αγοράς και τροφή για σκέψη για τη μαύρη μοίρα της ενημέρωσης στην Ελλάδα…
Χρήστος Ξανθάκης
