Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΡΑΒΙΑΣ
του Τηλέμαχο Χυτήρη
(Επειδή το αρθρο είναι "κλειδωμενο" για τους μη συνδρομήτες των Νέων, εχώ αναρτήση το πλήρες κείμενο σε δακτυλογραφωμένη μορφή.)
……………….
Η δεκαετία του ’80 πέρασε με το ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση και τους Αμερικάνους,
(Ρηγκαν ,Μπους πατέρας) να κρατούν τον Ανδρέα Παπανδρέου σε εμφαντική απόσταση. Ενα από τα θέματα που άναψε φωτιές , τότε, ήταν η περισσότερο από φιλική στάση του Ελληνα Πρωθυπουργού απέναντι στους Παλαιστίνιους και στον ’’ τρομοκράτη’’ Αραφάτ. Ο Παπανδρέου έστειλε ελληνικά πλοια να μεταφέρουν από το Λιβανο τους αποκλεισμένους παλαιστίνιους μαχητές στην Τυνησία κι αλλού και κάλεσε τον, από ολους απόβλητο αρχηγό των Παλαιστίνιων , επισήμως στην Ελλάδα.
Για τους δυτικούς συμμάχους είχε ξεφυτρώσει στην ανατολική Μεσόγειο , ενας ανοικονόμητος εταίρος! Ο Ανδρέας το ήξερε αλλα δεν έκανε πισω. Υποστήριζε επιθετικά τις θέσεις του , ξεφεύγοντας από τη επίσημη γραμμή της Δύσης, αλλα και την πεπατημένη των μέχρι τότε Ελληνικών Κυβερνήσεων .
Παραλείποντας μια πλούσια σε γεγονότα δεκαετία ,φτάνουμε στο 1993 και στην επάνοδο, παρα τις αντίθετες επιδιώξεις κάποιων, του ΠΑΣΟΚ και του Παπανδρέου στην Κυβέρνηση. Στις ΗΠΑ ανέτειλε το αστρο του Κλίντον. Αλλάζοντας το μέχρι τότε κλίμα ,ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ , επεδίωξε την ειρηνική διαδικασία (οδικός χάρτης) μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνιων. Αναγνώρισε τον Αραφάτ και το ρόλο του, και προσκάλεσε τον, δικαιωμένο πλέον, Παπανδρέου σε επίσημη επίσκεψη στον Λευκό Οίκο (1994). Ο αποδιοπομπαίος, ήταν τώρα ο καλος και απαραίτητος σύμμαχος .Χρειαζόταν οι απόψεις και οι γνώσεις του, καθώς και η διακριτική διαμεσολάβηση του προς τον Αραφάτ και τον Αραβικο κόσμο για την προώθηση μιας μόνιμης λύσης .Έτσι κι έγινε.
Ο Παπανδρέου πίστευε ότι η συμφωνία ίδρυσης του νέου παλαιστινιακού κράτους πρέπει να φέρει την υπογραφή του ιστορικού ηγέτη των παλαιστίνιων για να μη ‘’σηκώνει ‘’αμφισβητήσεις . Με τις ‘’Συμφωνίες του Οσλο ΄΄, δημιουργήθηκε η ‘’Ανεξάρτητη Παλαιστινιακή Αρχή ΄΄ με έλεγχο στη λωρίδα της Γάζας και της Δυτικής όχθης . Σύντομα επετεύχθη αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ από τη μεριά των Παλαιστίνιων με επίσημη επιστολή Αραφάτ προς τον ισραηλινο Πρωθυπουργό , και αντίστοιχα η αναγνώριση του Αραφάτ- PLO από τη μεριά του Ισραήλ με απαντητική επιστολή Ράμπιν.
Σημειωτεον ότι ο ισραηλινος πρωθυπουργός ήταν φανατικά ταγμένος υπερ της ειρηνικής λύσης, πράγμα που προκαλούσε οργισμένες αντιδράσεις εντός και εκτός Ισραήλ. Οι συναντήσεις Κλίντον -Παπανδρέου στην Ουάσιγκτον, αλλα και στις Βρυξέλλες,(η Ελλάδα είχε την προεδρία της ΕΕ) ήταν πέραν του δέοντος μακρές. Τα ανακοινωθέντα τυπικά ,περι διμερών σχέσεων κλπ.
Όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα, σχεδιάστηκε ταξίδι του Πρωθυπουργού στην Ιορδανία ( βασιλιάς Χουσεΐν) και στη Συρία (Πρόεδρος Ασάντ, πατέρας του σημερινού) , ώστε να αρθούν οι όποιες επιφυλάξεις και να σταθούν ολοι θετικά στις εξελίξεις. Οι επαφές Ανδρέα –Αραφάτ έγιναν πυκνότερες . Το ταξίδι στο Αμάν και στη Δαμασκό , πέτυχε το σκοπό του μετα από πολύωρες συζητήσεις. Το 1995 Αραφάτ, Ράμπιν και Περέζ παίρνουν από κοινού το Νόμπελ Ειρήνης. Βρισκόμαστε μόλις ένα βήμα πριν την υπογραφή ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους.
Στις αρχές Νοεμβρίου 1995 βρισκόμουν στην Βενετία σε μια συνάντηση με ομολόγους μου της ΕΕ, εκεί έμαθα τη δολοφονία του ισραηλινού Πρωθυπουργού Ράμπιν στο Τελ Αβίβ, από κάποιον Αμιρ που ήταν –όπως είπε- αντίθετος στις συμφωνίες του Οσλο. Τηλεφώνησα αμέσως στον Παπανδρέου .Στο άκουσμα της είδησης, έπεσε βαριά σιωπή. Υστερα είπε ‘’Πολλοί δεν θέλουν λύση, δεν θέλουν ειρήνη ,προτιμούν ο πόλεμος να παραμείνει ανοιχτός, για να τον χρησιμοποιούν όταν και όπως θέλουν.’’ Και συμπλήρωσε ΄΄ Ο Ράμπιν είναι ήρωας... Κρίμα… ήταν μια ευκαιρία… Ποιος ξέρει τώρα …΄΄ Μετα την επιστροφή μου στην Αθήνα , ήταν πολύ πιο εξομολογητικος για τα κέντρα και τις αιτίες έντασης αλλα και απογοητευμένος ‘’ δεν θέλουν-είπε-τον Αραφάτ ειρηνοποιό, τον θέλουν ‘’ τρομοκράτη ‘’!
Από τους τότε πρωταγωνιστές, αλλοι βγήκαν από τη ζωή, αλλοι από το προσκήνιο , κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, τίποτα όμως ουσιαστικά δεν άλλαξε. Παρακολουθούμε τη χαίνουσα πληγή , τον πόλεμο που παραμένει ‘’ανοιχτός’’, να καταπίνει θύματα . Τη βια να απειλεί μια γενικευμένη σύρραξη.
Ποιος είπε ότι ο πόλεμος δεν έχει κι αυτος τους σπόνσορες του;
ΥΓ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, όχι μόνο στη διένεξη Ισραήλ – παλαιστίνιων, αλλα και σε άλλες περιπτώσεις, συμμετείχε ενεργά σε προσπάθειες για την ειρήνη. Λίγοι το ξέρουν και λιγότεροι το αναφέρουν. Διάγουμε –βλέπετε-τον καιρό της απαξίωσης των πάντων και πρώτα απ όλα της ίδιας της Ελλάδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου