ΟΣΕ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 

  Μια  ιστορία  για γέλια  και  για  κλάματα.

Το  έχω  ξαναγράψει  αλλά  είναι  επίκαιρο  και  καλό  είναι  να  το  ξαναθυμηθούμε  για  να  καταλάβουμε γιατί  έχουμε  βρεθεί σ΄ αυτή  την  θέση  σήμερα.

  Ήταν το  μακρινό  2011  όταν  μετά  από  μνημονιακή  απαίτηση έπρεπε  να  εξυγιανθεί  ο  ΟΣΕ και  να  μειωθεί το  πλεονάζον  προσωπικό  του. Για  να  μη  απολυθούν  οι  εργαζόμενοι  αποφασίστηκε  να  μεταταγούν  σε  άλλες  υπηρεσίες  του  δημοσίου. Η  μεγαλύτερη  μετακίνηση  έγινε προς  τα  νοσοκομεία  που  υποτίθεται  είχαν  μεγαλύτερη  ανάγκη,  προς  το  υπουργείο  πολιτισμού, και  το  υπουργείο  παιδείας.

  Έτσι  μια  ωραία  πρωϊαν στο  κυλικείο  του  νοσοκομείου  μας συναντήσαμε  κάτι  άγνωστα  πρόσωπα  που  όλοι  μας  τα  βλέπαμε  για  πρώτη  φορά. Από  περιέργεια ρωτήσαμε  τους  νεοφερμένους ποιοι  ήταν και  τι  ρόλο  έπαιζαν.  Μας  εξήγησαν  ότι  ήταν  υπάλληλοι του  ΟΣΕ  που  τους  μετέταξαν  στο  νοσοκομείο  μας.

Τις  επόμενες  ημέρες  είχαν  διαμοιραστεί σε  διάφορα  τμήματα  και  κλινικές του  νοσοκομείου ανάλογα  με  τα  προσόντα  του  καθενός  πιστεύω.  Έτσι  κάποιος εργαζόμενος απόφοιτος  δημοτικού «τακτοποιήθηκε»  στην  καρδιολογική  κλινική  σε  θέση  βοηθού  θαλάμου με  αντικείμενο  δευτερεύουσες  δουλειές,  ουσιαστικά  για  να  κάνει  «θελήματα»  ‘όπως  να  μεταφέρει  χαρτιά,  να  πηγαίνει τις  εξετάσεις  στα  εργαστήρια, να  αδειάζει  τις  «πάπιες»  και  άλλα  συναφή.

  Μια  μέρα τον  έστειλαν στα  γραφεία της  διοίκησης για  να  παραλάβει  και  να  μεταφέρει    τα  μηνιαία  σημειώματα πληρωμής  του  προσωπικού  της  καρδιολογικής  κλινικής.

  Όταν ο  συγκεκριμένος  εκτέλεσε  την  αποστολή  του  και  επέστρεψε  στην  κλινική κρατώντας  τα  σημειώματα  στα  χέρια  του ήταν  σκασμένος  στα  γέλια. Με  απορία  τον  ρώτησαν κάποιοι γιατροί  της  κλινικής γιατί  γελούσε;

  Ο  μεταταγής  πρώην  εργαζόμενος  του  ΟΣΕ  τους  εξήγησε ότι  γελούσε  γιατί  είχε  δει τις  αποδοχές  του  διευθυντή  της  καρδιολογικής  κλινικής με  30  χρόνια  υπηρεσία  εκείνη  την  εποχή.

  Και  που  είναι  το  αστείο  τον  ρώτησαν;  Στην  συνέχεια  πήραν  την  αφοπλιστική  απάντηση:  "μα  εμείς  στον  ΟΣΕ  παίρναμε  τουλάχιστον  τα  τριπλάσια  χρήματα".

  Γι  αυτό  καταντήσαμε εδώ  που  καταντήσαμε και  γι’  αυτό  ο  σταθμάρχης  της  Λάρισας  ήθελε  να  επιστρέψει  διακαώς  στον  ΟΣΕ,  να  λαμβάνει  υπερωρίες,  νυκτερινά  και  αργίες  (  τριήμερο  Καθαράς  Δευτέρας  )  και  να  συνταξιοδοτηθεί  στο  τέλος  στα  61  χρόνια  του  με  υψηλές  αποδοχές.   Αντάλλαγμα  οι  60  περίπου  νεκροί και  οι  85  τραυματίες!