Το 1960 είναι μια εποχή που την θυμόμαστε εμείς οι παλιότεροι με νοσταλγία.
Τότε πηγαίναμε στο σχολείο με τα πόδια. Οι πιο «ευκατάστατοι» παίρνανε χαρτζιλίκι 1 δρχ. για να πάρουνε μια φέτα ψωμί, και οι υπόλοιποι βολευόμαστε από το συσσίτιο της Αμερικάνικης βοήθειας ( ένα κύπελλο γάλα από σκόνη και ένα κομμάτι πορτοκαλί πλαστικό τυρί).
Προσωπικά έκανα αντίσταση και έχυνα το γάλα, προτιμούσα να μείνω νηστικός γι’ αυτό έμεινα από τότε αδύνατος.
Το βράδυ φωτιζόμαστε και διαβάζαμε με λάμπα πετρελαίου και ασετιλίνη, ακούγαμε ραδιόφωνο, οι πιο τυχεροί, από ραδιοφωνάκι με λυχνίες ή κάποιο καινούργιο τραζιστοράκι της εποχής. «Μικρή πικρή μου αγάπη», «το σπίτι των ανέμων», «άνθρωποι που πιάστηκαν στον ιστό της αράχνης» από τον σταθμό των ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδος.
Τα κρύα βράδια του χειμώνα ζεσταινόμαστε με τα χέρια πάνω στο μαγκάλι και τις ξυλόσομπες, και φουντώνανε οι χιονίστρες.
Τα Σαββατοκύριακα οι τυχεροί πηγαίναμε σινεμά με 4-5 δραχμές για να δούμε καμία «κατάλληλη» Ελληνική ταινία ή κάνα καουμπόικο.
Πιτσιρικάδες διαβάζαμε μικρό ήρωα, μικρό σερίφη, και οι πιο ψαγμένοι «διάπλαση των παίδων».
Χωματόδρομοι, ποδήλατα, φλορέτες, τρίκυκλα, παλιά λεωφορεία και ο μουτζούρης εκμηδένιζαν τις αποστάσεις.
Είμαστε τότε ευτυχισμένοι.
Σ’ αυτή την ευτυχία θέλουν να μας ξαναγυρίσουν τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου