Ζ

  Πριν  από  17  χρόνια   ο Carlo Guiliani κειτόταν νεκρός στη πλατεία «Gaetano Alimonda» της Γένοβα. Η σφαίρα του αστυνομικού Mario Placanica ήταν η αιτία που ο τότε 23χρονος Ιταλός έχασε τη ζωή του, διαμαρτυρόμενος με το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης. Αυτό, όμως που ακολούθησε θα μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη όλων όσοι παρακολουθούσαν τα γεγονότα είτε από την τηλεόρασή τους είτε ζωντανά. Ενώ ο Carlo ήταν ξαπλωμένος στην άσφαλτο, ο οδηγός του αστυνομικού οχήματος, μετά τον πυροβολισμό, έκανε όπισθεν περνώντας πάνω από το σώμα του νεαρού ακτιβιστή, ξανακινήθηκε προς τα εμπρός περνώντας για δεύτερη φορά από πάνω του και τελικά σταμάτησε λίγα μέτρα πιο κάτω.

Ο θάνατος του 23χρονου ακτιβιστή πυροδότησε την αγανάκτηση πολλών ανθρώπων ανά τον κόσμο ενώ αποτέλεσε παράλληλα έμπνευση για πολλούς νέους και καλλιτέχνες. Συνθήματα στους τοίχους υπενθυμίζουν ότι «ο Carlo ζει» ενώ τραγούδια στη μνήμη του από νεανικά πανκ-ροκ και χιπ χοπ συγκροτήματα αποτυπώνουν τον αγώνα ενός ασυμβίβαστου νέου χαράζοντάς τον ανεξίτηλα στη μνήμη μας.

Για τους περισσότερους «ο Κάρλο ζει» μέσα από τα  τραγούδια, τα συνθήματα, τα γράφιτι, την τέχνη, τους αγώνες.  

  Εδώ  στην  Ελλάδα  ανάλογα  παραδείγματα  αδικοχαμένων  νέων  έγιναν  και  συνεχίζουν  να  γίνονται  αιτίες  επεισοδίων,  βανδαλισμών,  και  τελικά  επέτειοι    και  αφορμές  νέων  εμφυλίων.   

Οι  εποχές  που  οι  δολοφονημένοι  αγωνιστές  γινόντουσαν  τραγούδια,  πορείες  ειρήνης,    και  συνθήματα  στους  τοίχους  όπως  του  Πέτρουλα   και  του  Λαμπράκη  έχουν  περάσει  ανεπιστρεπτί. 
Ζ