Σήμερα είχα μια τηλεφωνική συζήτηση με τον γιό μου.Ένα χρόνο άνεργος ο μικρός αλλά αυτό δεν είναι είδηση σήμερα για την Ελλάδα. Η είδηση είναι ότι μου εκμυστηρεύτηκε ότι αρκετούς μήνες πριν από την απόλυσή του δεχόταν ένα καθημερινό ψυχολογικό πόλεμο από την εργοδοσία του ότι: «πρόσεξε να δεις, γιατί αύριο θα απολυθείς».
Δουλεύοντας 17 ώρες την ημέρα δεν είχε τον χρόνο να επεξεργασθεί τις απειλές και να οργανώσει τις άμυνες του, μέχρι που πραγματοποιήθηκε η απειλή. Έμεινε στον δρόμο χωρίς αποζημίωση από την μια μέρα στην άλλη.
Τώρα συνειδητοποίησα και εγώ ότι εδώ και δύο χρόνια οι περισσότεροι από εμάς που θεωρούμαστε τυχεροί γιατί ακόμα είμαστε εργαζόμενοι δεχόμαστε ένα καταιγισμό απειλών από την κυβέρνηση, Τρόικα, Ε.Ε. και τα φερέφωνα τους, τα ΜΜΕ, ηλεκτρονικά και μη.
Είναι εδώ και δύο χρόνια που πολλοί από εμάς στριφογυρίζουμε το βράδυ στο κρεβάτι μένοντας άυπνοι με τις σκέψεις στην επόμενη μέρα.
Απολύσεις, εφεδρεία, προσυνταξιοδοτική περίοδος, κατάργηση επικουρικών συντάξεων, περικοπή εφ’ άπαξ, χαράτσια , συσσίτια, άστεγοι, εφιάλτες, ενεργεία, ο Δρακουμέλ αυτοπροσώπως.
Σύντροφοι κάποιοι που μας έφαγαν τον κόπο και το βιός μας κοιμούνται ήσυχοι και συνεχίζουν να απολαμβάνουν υψηλές αποδοχές ενώ παράλληλα μας δίνουν συμβουλές φτώχιας.
Η απάντησή μας είναι μία: ό ένοπλος αγώνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου