ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ

Η ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΆΔΑ

Με έκπληξη παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες την έκπληξη όλων των τηλεοπτικών ΜΜΕ για το αποτρόπαιο έγκλημα στην Σαντορίνη. Λες και δεν μετάδωσαν τα ίδια πριν από λίγες μέρες το γεγονός της «πυρπόλησης» και των δύο γονιών από το ίδιο το παιδί τους στην Κέρκυρα, τα ίδια που μετέδωσαν την δολοφονία του πατέρα από το παιδί του στον Μαραθώνα, τα ίδια που πριν από λίγα χρόνια μετέδωσαν την δολοφονία του ίδιου του παιδιού από τον πατέρα του, ο οποίος ήθελε να απαλλάξει την υπόλοιπη οικογένεια του από το βάρος που δημιουργούσε ο ψυχικά ασθενής γιoς του.
Το πρόβλημα της ψυχιατρικής αντιμετώπισης στην Ελλάδα είναι πολύ μεγάλο και μέχρι στιγμής αντιμετωπίζεται ανεπαρκώς. Μόνο οι 200.000 - 300.000 οικογένειες στην Ελλάδα που έχουν ένα μέλος τους που πάσχει από ψυχική ασθένεια μπορούν να καταλάβουν αυτό το σημείωμα.
Ο ψυχικά ασθενής είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος, με πλήρη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Παρακολουθείται ψυχιατρικά εφ΄ όσον ο ίδιος το επιθυμεί, όποτε το επιθυμεί, ακολουθεί την ενδεδειγμένη θεραπεία αν ο ίδιος το θέλει, όποτε είναι σε θέση να το κάνει, και μόνο με την δική του υπογραφή μπορεί να εισαχθεί σε ψυχιατρικό νοσοκομείο για να νοσηλευθεί, όποτε είναι σε θέση να υπογράψει οικειοθελώς. Εκτός αν τα πράγματα έχουν φτάσει στο "απροχώρητο", οπότε η εισαγωγή σε νοσοκομείο θα γίνει μετά από εισαγγελική εντολή που θα ζητήσει συγγενής Α΄ βαθμού, εφ΄ όσον υπάρχει, εφ΄ όσον ενδιαφέρεται, και εφ΄ όσον έχει κάποιο πνευματικό επίπεδο και «ρεαλιστική» αντίληψη των πραγμάτων.
Όλα αυτά επιμένω ότι μόνο οι οικογένειες που έχουν «μέσα» τους το πρόβλημα μπορούν να τα καταλάβουν.
Φυσικά όλα τα παρά πάνω δυστυχώς στην Ελλάδα ισχύουν στην χειρότερή τους εκδοχή. Έτσι κυκλοφορούν ανάμεσα μας ψυχικά ασθενείς με πλημμελή θεραπεία έως καθόλου, με ανεπαρκή ψυχιατρική παρακολούθηση έως καθόλου, με ανεπαρκή κοινωνική παρακολούθηση έως καθόλου, με οικογενειακή ανεπαρκή προστασία έως καθόλου, ένα πλήρες κοινωνικό και οικογενειακό δράμα.
Ένα αισιόδοξο μήνυμα για τους πολλούς που δεν έχουν κοντά τους έναν ψυχικά ασθενή συνάνθρωπό μας: δεν κινδυνεύουν. Οι ψυχικά ασθενείς τελικά "σκοτώνουν" τα πιο προσφιλή, και αγαπητά σ΄ αυτά πρόσωπα, (κατά προτίμηση).